Przygotowania do konferencji

Życie pisze piękne scenariusze. Jest miejsce na dramat, radość i szarą codzienność. Moje życie naznaczyła rodzinna historia sięgająca kilka pokoleń wstecz. Nie obawiajcie się, nie będę snuć tak odległych opowieści. Chcę Wam opowiedzieć o mojej babci, Janinie Leloch, która w lutym 1940 roku była wywieziona na Syberię. To była najdłuższa i najtrudniejsza podróż jej życia.

Jej trudne życie stało się dla mnie inspiracją do podróży i wycieczki śladami dziadków. Prawie 80 lat po wywózce mojej Babci, w lipcu 2018 ruszyłam śladem jej miesięcznej podróży. Tej strony świata jeszcze nie poznałam osobiście, znałam ją tylko z babcinych opowieści. Wszystko było nowe i inne, a na dodatek miałam świadomość, że moja podróż jest wynikiem chęci a nie przymusu jak było w jej przypadku. To zupełnie zmienia perspektywę. Swoimi spostrzeżeniami podzielę się też na konferencji poświęconej Sybirakom.

Podróż zaczęłam od Irkucka, gdzie czekał na mnie poznany na Filipinach Mathias. Poznaliśmy się wspólnemu zainteresowaniu szamanizmem, a Syberia miała być dla nas też poszukiwaniem kolebki szamanizmu. Plan wyjazdu uwzględniał poznanie Irkucka z jego pięknymi drewnianymi domami, lokalnym rynkiem i baniami oraz odwiedziny w szamańskiej wiosce. Tam właśnie poznałam Artura, który wywróżył mi cudownego męża, z którym założę rodzinę. W jego oczach moją karmą jest życie tym, co mam, czyli długo będę z Wami :) Pełni dobrych emocji po spotkaniu z wróżbitą dotarliśmy na wyspę Olchon, która dla szamanów jest świętym miejscem. Nie wolno na niej śmiecić, bo wedle lokalnych wierzeń może to zdenerwować bogów, którzy mogą swój gniew okazać na wiele rożnych sposobów. Teoria chorób fizycznych, którą przedstawił mi tamtejszy szaman, mówi że wynikają one z braku ofiar składanych bogom. Przez to sami ludzie stają się ofiarami i są pożerani przez bogów, co objawia się w postaci chorób. Głównym punktem na wyspie miało być miejsce bogów, gdzie mieliśmy nocować. Olchon jest dużą wyspą na Jeziorze Bajkał, ale kanalizacji nie mają i toalety są na zewnątrz a umyć można się nad wiadrem korzystając z polewaka. Noce były chłodne, więc wypady łazienkowe były nieprzyjemne, a jeszcze nie wiecie, że to co szumnie nazwałam toaletą jest po prostu dziurą w ziemi. Sama wyspa jest absolutnie warta odwiedzenia, ale wychodki wprawiły mnie w osłupienie i nie polecam ich. Choć zasada korzystania jest banalnie łatwa i nie ma mowy o wypadkach wynikających z nieumiejętnego korzystania z nowoczesnej technologii.

Tam jest dziura w ziemi, na którą staje się w rozkroku i siusia, ale nie robi się tego samotnie, obok są trzy kolejne podobne dziury, a część męską od damskiej oddziela cienka ścianka. Nie dałam rady z niego skorzystać. Musiałam wyjść na zewnątrz i po prostu sprzeniewierzyć się lokalnym bogom.

Wyspa Olchon była odskocznią i wizytą zrobioną przy okazji. Po powrocie do Irkucka wsiadłam w kolej transsyberyjską jadąc dalej śladem Babci. Po 36 godzinach dotarłam do Barnauł, byłam prawie u celu. Długa podróż w otwartym wagonie, w którym czosnkowy aromat kiełbasy mieszał się z odorem przetrawionego alkoholu była nieporównywalna z trudem, jakiego doznała moja babcia, która swoją podróż odbyła w przemarzniętym wagonie walcząc o każdy dzień życia i modląc się za tych, którzy powoli odchodzili z wycieńczenia. Nawet nie umiem sobie wyobrazić co ona wtedy czuła. Ostatnim punktem były Oziorki, gdzie zesłańcy z tego transportu trafili. Nie umiem nazwać moich emocji. Tyle smutku. Widziałam tory budowane przez Polaków. Słowa Spotkałam też kobietę, która spisuje historię tej miejscowości. Była wzruszona, że kolejne pokolenia pamiętają o tych strasznych wydarzeniach sprzed lat i starają się zrozumieć swoje pochodzenie idąc śladami dziadków.

Wróciłam wzbogacona o nowe doświadczenie a teraz szykuję się do konferencji organizowanej ku pamięci Sybiraków, która będzie 16 września w Warszawie. To będzie hołd dla mojej babci. Chcę opowiedzieć jej historię i pokazać jak wygląda teraźniejszość tam daleko. To właśnie babcia była moją największą inspiracją, bo udowodniła, że wiele można przetrwać. Dzięki temu, że ona walczyła ja jestem na świecie.