Choroba Crohna i jej objawy zażegnane

Kiedy miałam 9 lat po raz pierwszy wylądowałam w szpitalu. To już były początki Crohna, ale lekarze jeszcze tego wiedzieli. Podejrzewano zatrucie salmonellą, bo objawy były podobne, ale dziwne było, że wszyscy jedli to samo a objawy miałam tylko ja. Nikt nie znał dobrej odpowiedzi na to pytanie.

Do domu wróciłam zmęczona i z postanowieniem, że nigdy więcej tam nie wrócę, bo nie chcę znowu wmuszania paskudnego jedzenia i złego traktowania. Zamknęłam się w sobie i nikomu nie przyznawałam, że nadal mam problemy z jelitami. Po około pół roku jednak musiałam wrócić na oddział, bo miałam silną anemię z powodu ciągłych krwotoków. Udawałabym dłużej gdyby mama nie zorientowała się, że coś jest nie tak.

Szpital stał się moim drugim domem, tyle czasu tam spędzałam. Mój stan powoli się pogarszał. Gastrostomia, czyli żywienie bezpośrednio do żołądka nie przynosiło oczekiwanej poprawy. W koncy zapadła decyzja o wycięciu jelita grubego, a potem o stomii. Do tego doszły przetoki jelitowe, których nie można było zaleczyć, bo Crohn nie poddaje się łatwo. Były próby leczenia operacyjnego, ale efekt był krótkotrwały. Teraz mija 20 lat od kiedy męczę się z nimi.

Dwa lata temu postanowiłam postawić wszystko na jedną kartę i wyjechałam do Azji szukać ratunku w leczeniu niekonwencjonalnym. Życie działo się on line lub w miarę moich możliwości czasowych, a skupiłam się zdrowiu i szukaniu pomocy. Szukałam na Sri Lance medycyny ajurewedyjskiej, w Indiach – vipassana (czyli medytacji w ciszy). Potem odbyłam kurs jogi i przeszłam na weganizm. Był też miesiąc szaleństwa z wakacyjną miłością i zapomnienie w Tajlandii. Cały czas trenowałam jogę, szukałam najlepszych rozwiązań i pisałam książkę, w której opisałam też te doświadczenia.

I wiecie co? Przetoki zniknęły! Po wielu latach mogę wybrać czy chcę żyć ze stomią, czy nie. To już nie jest obowiązek, to będzie MOJA decyzja! Moja determinacja przyniosła efekt.

Do rozwiązania mam jeszcze problem z żołądkiem, ale to tylko drobna dolegliwość, a nie choroba i mogę sobie z tym szybko poradzić.

Jupi!