Poezja jako forma ekspresji uczuć

Obracam się wśród wielu różnych ludzi, ale najbliżsi memu sercu są artyści – osoby, które tworzą, bo dzięki temu ich wrażliwość jest wśród nas. W dzisiejszym świecie pogoni za pieniędzmi giniemy wśród nadmiaru celów i zadań do wykonania. Dlatego teraz wszelka forma twórczości jest lekiem dla duszy. Bo dusza nasza jest wrażliwa i potrzebuje czułości. Nie da się żyć mechanicznie odhaczając jedynie kolejne punkty z listy zadań. Unikając emocji jesteśmy tylko na wpół żywi.

Wspaniale jest kochać i być kochanym, a miłość można otrzymać od wielu osób. Mimo że czasem serce cierpi, wspaniale jest mieć je jednak otwarte i umieć przyjmować miłość.  Czasem tracimy kogoś, ale więź dusz pozostaje na zawsze, a uczucia przelane na papier zostawiają dodatkowy ślad. Poezja jest wspaniałą formą wyrażenia swoich uczuć. Ostatnio dostałam jeden z najwspanialszych prezentów. Był nim tomik poezji od osoby, która mnie wspiera i jest przy mnie na dobre i na złe. Takie wsparcie oraz obraz duszy zawarty w poezji są niezwykle wyjątkowym darem. Obnażenie naszych myśli i uczuć z dna serca są jak dodatkowy promień słońca w naszym życiu. Bez miłości człowiek choruje, dlatego także w przypadku nas, stomików, ważna jest otwartość serc.

Podzielcie się z nami swoją poezją. Na zachętę wiersz mojej przyjaciółki, wspaniałej i utalentowanej architekt:

Tylko twój dotyk sprawia, że nie drżę.

Tylko twój dotyk uspakaja szalony bieg myśli moich.

Tylko twój głos zdolny jest kołysać skołatane moje serce.

Tylko twoje ręce mogą ogarnąć zziębnięte moje dłonie.

Co zrobiłeś, gdy ukradłeś tyle „tylko” w twoim życiu,

Co zrobić, gdy więcej niż światło stoi między nami…

Ty po jednej stronie, ja - po drugiej…

I nigdzie nie ma mostu,

Który buduje ze zwykłego chcenia…

Uwięziona między tęsknotą a złością na Ciebie…

Tylko za to, że Ciebie nie ma…

Tylko za to, że poszedłeś inną drogą,

Choć te same gwiazdy , te same myśli świecą…

Tylko nie w moje patrzysz oczy…

Tylko nie mnie ogrzewasz…

Tych „tylko” - skąd wzięło się tak wiele!?

                                                                        Wanda Łaguna