Niepełnosprawni w Ameryce

Wstałam rano i moja głowa znów była ciężka. Powiedziałam sobie „Nie, tak nie może być. Przecież żyję, jest piękna pogoda. Jestem w raju.” Włączyłam radio i otworzyłam drzwi na balkon, żeby wpuścić słońce do domu. Z lodówki wyjęłam maliny i kozie mleko, które dodałam do bezglutenowych płatków owsianych. Zjadłam śniadanie i mimo smutku postanowiłam rozpocząć dzień dla siebie. To miał być dzień bez z góry narzuconych zadań, aby pozbyć się uczucia ciężkiej głowy, która procesowała jakieś nieprzyjemne wydarzenia z niedalekiej przeszłości, powodując mój obniżony nastrój. Postanowiłam iść nastrojowi na przekór i wszystko zamieniać w uśmiech. Tak się zaczął odkrywczy dzień.

Śnieżnobiały uśmiech

Urodziłam się, żeby się uśmiechać. Czyż nie jest wspaniałe działać tak, aby doświadczać jak najwięcej tych radosnych chwil? Dobre ciasto, basen, rozmowa z przyjaciółką, joga, każdemu co innego daje radość w życiu. W USA uśmiech to podstawa. Czasem mówi się, że jest on sztuczny, ale lepiej taki niż go brak.