Nostalgia za zmarłym ojcem

Może to dziwne, ale kiedy dopada mnie tęsknota za moim niedawno zmarłym Tatą, piszę do niego list. To daje mi oczyszczenie i przynosi ulgę. Może wydawać się to smutne, ale tak nie jest. Czuję się już lepiej. Wiem, że każdy z nas traci swoich bliskich, dlatego postanowiłam podzielić się z wami tym jak radzę sobie w tych trudnych chwilach. 

Chciałabym czasami cofnąć czas, ucałować Twoje dłonie, przytulić się i wpaść głęboko w Twoje ramiona. Kiedy leżę w nocy w łóżku, czuję taką pustkę, jakby ktoś zabrał mi coś ważnego, jakby ktoś wyjął cząstkę z mojego serca. Kiedy patrzę w dal, albo ku górze zastanawiam się gdzie jesteś i czy na mnie spoglądasz. W ludzkich umysłach rodzą się sądy, oceny, ale Ty po prostu byłeś jaki byłeś. Byłeś człowiekiem, a nie ma przecież ludzi bez wad, bez własnych słabości. W rzeczywistości jestem Twoją częścią i nic tego nie zmieni. Nawet Twoja śmierć nie zdoła przerwać faktu, że jestem Twoją córką. Każdy dzień jest tym następnym i w duchu żyję nadzieją, że patrzysz na mnie i nadal podziwiasz. Przyszedł dzień, w którym runął mój świat. Runął bo odszedłeś. Ty, który w ciszy mi kibicowałeś, a ja telepatycznie wyczuwałam niewypowiedziane słowa aprobaty i uznania. Mimo iż wiem, że wszytko robimy dla siebie i innych, nadszedł moment kiedy myśli nie dawały mi spokoju. Dla kogo i po co to wszystko? Kto mnie zrozumie, lepiej niż Ty, który patrząc na mnie widziałeś po części swojego charakterologicznego klona? Osiągnąłeś tak wiele. Zawsze byłeś dla mnie inspiracją aby iść do przodu. Podziwiałam Cię, chciałam poznać jeszcze głębiej, chociaż nie było to łatwe, bo się skrywałeś. Nie znałam granic Twojego intelektu, rozwoju i wiedzy. To był dla mnie największy skarb jaki dostałam. Nie pozwalałeś się do siebie zbliżyć, potrafiłeś być kąśliwy, ale przy bliższym poznaniu można było dostrzec, że za tą maską kryje się wrażliwiec, który widzi siebie w moim odbiciu. Chciałeś wskazać mi drogę, nauczyć jak nie dać się zranić. Nieudolnie próbowałeś mnie uodpornić pokazując szkołę życia, wrzucając niekiedy na głęboką wodę. Dziś wiem, ze otrzymałam od Ciebie wielki skarb: życie oraz dziedziczną wrażliwość serca. Wiedza to wielka wartość. Nigdy nie poskromię tej ciekawości świata i dziękuję Ci Tato, że mi go pokazałeś. Poznawanie, doświadczanie, stawianie sobie celów oraz realizowanie marzeń nadają życiu sens. Kiedy umierałeś czułeś spełnienie, zrealizowałeś swoje cele, marzenia, chociaż co chwila stawiałeś sobie nowe. Właśnie dlatego nie chciałeś umierać. Pokłady Twoich potrzeb były niewyczerpalne. To nieprawdopodobne w jak wielu kwestiach ojciec z córka mogą być do siebie podobni. Tak wiele mieliśmy wspólnego. Miałeś wiele zawodów. Twoje życie nigdy nie było rutyną. Pamiętam sytuację w szpitalu, kiedy byłeś zły, że musisz mieć worek stomijny i jaki mocny dałeś znak swojego sprzeciwu. Był on tak samo silny jak Twój charakter i Twoja bezpośredniość, którą zachowałeś do końca Twoich dni. Byłeś cudowny. Nigdy nie szukałeś poklasku. Zawsze byłam dumna, że miałam Tatę, który nosił najwyższe odznaczenia za zasługi w organizacji Rotary International. Później otrzymałeś kolejną nagrodę – krzyż od wojewody. Wiele osób ma wobec Ciebie poczucie wdzięczności. Doszły mnie słuchy, że może doczekam się, nim jeszcze skończę swoja książkę, książki o Tobie.

Z dumą mogę przyznać, że mój Ojciec wpisał się w serca wielu osób, był człowiekiem o bardzo silnym charakterze i potrafił pokonać wiele przeszkód. Dziękuję mojemu Tacie za życie i całe dobro, którego doświadczyłam.